Stormchase 28 mei: 700 km maar behoorlijk geslaagd

Het is zondagavond 28 mei en via de radarbeelden zie ik een bui nabij de Franse kust langzaam in noord-oostelijke richting trekken. Gedurende de hele avond heb ik via Whatsapp contact met medechaser Melle om te kijken wat we gaan doen. Ik zit bij een vriendin van mij thuis op de bank, maar besluit op een gegeven moment toch de gezellige avond af te breken om naar huis te gaan en alles bij elkaar te pakken. De chase gaat beginnen!

Rond 01.00 stap ik bij Melle en zijn vriendin Jannie in de auto om koers te zetten richting Zeeland. We voeren in eerste instantie Vlissingen in op de TomTom. Dan komt de bevestiging van hetgeen we al een beetje bang voor waren, drie uur rijden! Maar het idee dat we richting een onweerscomplex rijden met zo’n 500 ontladingen per minuut geeft ons moed. Melle zit achter het stuur, Jannie op de achterbank is voor het eten en drinken en ik houd op de tablet de bui in de gaten en via mijn telefoon houd ik contact met de andere groepsleden van Bliksemdetectie.

De bui nadert het nauw van Calais, het smalle stukje zee tussen Calais en Dover. Nu gaat het spannend worden, gaat de bui deze versmalling overleven. We hadden al gezien dat de bui met name standhield doordat deze boven zee hing. Stukjes van de bui die boven land kwamen doofden namelijk al snel. Langzaamaan trekt de bui verder en verder. Wijzelf zijn inmiddels al een aardig eind op weg, dus nu terug zonder ook maar een flits gezien te hebben zien we niet zitten!

Via de tablet zien we de frequentie van het aantal ontladingen dalen. Van de ongeveer 500 ontladingen die ’t eerst was, naar zo’n 100. De moed begint ons wat in de schoenen te zakken. Maar aangezien inmiddels Zeeland al bereikt was rijden we door naar een nieuwe locatie. Teamlid Bas heeft ons een locatie doorgestuurd in de buurt van Westkapelle. Nog een half uur rijden te gaan, ondanks dat de flitsfrequentie gedaald is tot 100 blijft de bui doorzetten. Teamlid Brandon had toen we nog onderweg waren al doorgegeven dat voor deze een shelfcloud zou hangen Binnen een uur zal dat systeem langs Westkapelle zetten, dus dat gaan we redden!

Aangekomen op de mooie locatie langs de kust stellen we de camera’s op. Ook de telefoon voor de livestream werd voor de zekerheid in stelling gebracht. Het is inmiddels een uur of vier, dus het begint achter ons al lichter te worden in de lucht. Voor ons zien we met het blote nog weinig, maar op de foto’s die onze camera’s maken zien we meer. Er worden in de lucht steeds meer lijnen zichtbaar, onderaan wordt het steeds donkerder. Ook als het flitst zien we in de lucht steeds beter de lijnen. Dit kon wel eens een hele mooie gaan worden!

De contouren beginnen steeds duidelijker te worden en langzaamaan beseffen we wat voor beest er voor ons hangt! Een prachtige shelfcloud komt steeds dichter naar ons toe. Hij gaat over ons heen komen, dus de eerste voorbereidingen worden getroffen om straks snel ons spul in te kunnen pakken. Even nog genieten en foto’s schieten van dit geweldige systeem wat voor ons hangt. En toen kwam de downburst, een harde wind voor de bui uit die meestal opgevolgd wordt door een beste bak regen. Maar deze keer niet, het water werd weer wat rustiger en de wind ging weer liggen. Kort daarna zagen we het water weer meer golven en de wind zette weer op. Deze downburst was nog heviger dan de vorige, de wind sloeg tegen de auto’s en deze keer wel gevolgd door een behoorlijk stevige regenbui. Snel worden alle spullen ingepakt en gaan stappen weer in de auto om te schuilen. Na de bui stappen we nog even uit, zeggen gedag tegen Bas, Brandon en zijn vader en zetten weer koers richting Drachten. Een rit die uiteindelijk door files nog langer duurde dan de heenreis, maar dat mocht de pret niet drukken. Rond 9.00 stapte ik thuis de voordeur weer binnen en dook moe, maar voldaan mijn bed in.

De foto’s: